Dat sherry voorkomt in verschillende smaakstijlen, van de beendroge fino en Manzanilla, tot de ronduit zoete ‘cream’, dat weten de meeste Nederlanders wel. Hóe men echter de sherry geleidelijk aan steeds zoeter maakt, dat is minder bekend. De truc is simpelweg het toevoegen van een steeds grotere hoeveelheid PX in de blend. PX, voluit Pédro Ximenez is een druif die zeer lang kan rijpen en als tegenprestatie een ongekende diepgang en zoetheid in de wijn teruggeeft. PX kan zelfs zo zoet worden, dat het als een soort vloeibare appelstroop in je glas komt. En zo ruikt het voor de meeste mensen ook: dik, zoet, oxidatief, drop en appelstroop en bovenal:…

Het blijft me toch elke keer weer even verbazen: een toprestaurant, maar zonder deftig gedoe met tafellinnen, dure couverts of kandelaars, geen gasten in pak of avondjurk die gedempte gesprekken voeren… nee, bij café Sjiek in Maastricht is het een gezellige janboel; altijd heel erg druk, altijd een opgewekte sfeer en vooral: héél erg goed eten, gewoon aan een kroegtafel of aan de bar. En een wijnkaart waarvan je gaat watertanden. Uit de indrukwekkende lijst – die voor de gelegenheid van Oud-en-Nieuw ook nog was aangevuld met prachtige Champagnes – kozen wij voor rood, en wel een Saint-Joseph 2013. Ik twijfelde even, want zou ‘ie wel rijp genoeg zijn na…

Onlangs scoorde ik in een boekhandel de Jaargids Wijn van The Wine and Food association, de nieuwe naam voor het jaarboek van Proefschrift. Wel een aardige gids, die het midden houdt tussen één zéér grote advertorial en een informatieve gids over wijnen, spijs en vooral restaurants. Mijn exemplaar viel open bij de categorie Top 5 wijnen onder de 20 euro, bij de pagina van Veenwouden. Leuk dacht ik: die wijn heeft in één klap mijn mening over Zuid-Afrikaanse wijnen bijgesteld. In december vorig jaar leerde ik de Veenwouden Syrah kennen, en ik was meteen verkocht. Waar ik bepaald niet enthousiast over werd, was de proefnotitie in de Jaargids Wijn. De…

Kroegwijn, da’s niks… en in restaurants, dáár weten ze wel wat wijn is… toch??? Nou, ’t kan verkeren… afgelopen week brachten we een zéér geslaagd bezoek aan Sneek. En ondanks de geruchten over De Tocht en de daarop volgende run op hotels in de Elf Steden wisten wij toch een hotelkamer te bemachtigen in een bijzonder hotel, Nieuw Hanenburg. Dit hotel is onlangs nog door Herman den Blijker c.s. onder handen genomen, en het resultaat mag er zijn. De ontvangst is hartelijk, de inrichting hip en gezellig en de kamers (zelf de ‘basic’) keurig. Maar over het restaurant komen we zo nog even te spreken… Eerst even over de kroegwijn……

Met het optekenen van dit wijnmoment loopt ik een groot risico… om mijzelf te ontmaskeren als voorhéén dierenvriend, als onvervalste conservatieveling, als zóóóóó niet 2010… Ik eet namelijk foie gras! Zo, dat is er uit… Een ieder die daar morele of andere bezwaren tegen heeft, dan nu graag de ogen afwenden, want hierna volgt een beschrijving van iets, wat ik niet anders kan betitelen dan een heus foie gras bachanaal! Het gebeurde in de Elzas – wáár anders? – vlak voor de jaarlijkse jurering van de Confrairie de St-Étienne. Met goede vriend, proefclubgenoot en mede-jurylid Leon verkende ik voor de verandering eens de Bas-Rhin. Rond lunchtijd passeerden wij een producent…

Niet iedereen heeft het voorrecht om met de gastheer van één van de beste restaurant van Nijmegen te eten, bij dat restaurant zelf. Ikke wel! Dat heeft misschien wat te maken met het feit dat ik tegenwoordig samenwoon met betreffende gastheer! Eind van de zomer genoten wij van tenminste 12 gangen bij Mangerie Heertjes aan de Ridderstraat in Nijmegen. Normaal gesproken staan er geen 12 gangen op het menu (wel 8, 5, 4 en 3), maar omdat wij het waren ging chefkok en eigenaar Ron van der Kuil ‘even helemaal los’. De ene na de andere lekkernij verdween met veel genoegen onder onze neuzen. Natuurlijk werd één en ander vergezeld…

Wow! Dat had ik totaal niet verwacht! Na een veel te lauwe Urquell (het is in Praag kennelijk doodhip om je bier op 12 graden te drinken… er wordt zelfs speciaal mee geadverteerd) waagden wij ons aan een lokale Sauvignon Blanc (Sauvignon 2008, Petr Skoupil, Velké Bílovice). Ik verwachtte (te) veel zuren, oxidatieve tonen en die typische grond-toon die héél veel wijnen ten oosten van de lijn Duitsland-Oostenrijk typeren… Maar volledig onterecht! Dit is een verrukkelijk auromatische en loepzuivere Sauvignon met verrassende hinten van lavendel en zelfs muskaat, naast de bekende citrus-buxus-conifeer-mix. En het jaartal verraste me misschien wel het meest: als 2008 nog zó levendig is, dan belooft dit…

“Me and my big mouth” dacht ik even later, toen ik net tegen de vriendelijke dame had gezegd: “maar dit is geen Ripasso, want er staat geen Valpolicella op het etiket…”. Uit de indrukwekkende wijnkaart van hét Maastrichtse eetcafé Sjiek had ik een Ripasso uitgezocht van nota bene wijnhuis Masi, de uitvinder van de Ripasso! Slik! Ik had het toch wel bij het rechte eind hé? Ik had ooit geleerd, dat ergens in de jaren ’80 de naam en bereidingswijze van de Ripasso waren vastgelegd, en geïntegreerd met de DOC Valpolicella Classico… dus als er geen Valpolicella op de fles stond… “Op de fles staat ook Campofiorin, net als op…

Je maakt het zelden mee, dat een restaurant je echt iedere keer aangenaam verrast. Er is altijd wel een missertje in de wijn-spijs-combinatie of een gerecht dat niet helemaal perfect is… Maar er is één restaurant bij mij vlak om de hoek, dat ons nog geen enkele keer heeft teleurgesteld, en vooral met de wijnen áltijd raak schiet, namelijk restaurant Liberty in Nijmegen. De laatste keer dat we hier genoten van de gezellige ontspannen sfeer en het heerlijke eten, waren we helemaal hoteldebotel van de wijnen, Sol de Andes Reserva Especial Chardonnay en Pinot Noir. Wat een topwijnen! Meteen heb ik de importeur opgespoord, en meteen ook zijn deze wijnen…

Nee, deze notitie heeft niets te maken met de jaarwisseling. Het heeft te maken met oude en nieuwe ‘smaken’: zojuist heb ik met mijn vriend Benno een geweldige wijn-spijscombinatie op: Zeeuws lam met een Gressier Grand Poujeaux 1996 (Moulis-en-Médoc). En het was verrassend! Want ten eerste was het lam een rollade van een middelgroot lam (dus een wat oudere smaak, meer richting schaap). Zuiglam is naar onze smaak soms net iets te jeugdig, terwijl deze rollade juist prachtig karaktervol en stevig was, maar niet die bitters had van echt schapenvlees. De heerlijke smaak was natuurlijk ook te danken aan de geweldige kookkunsten van Benno… En dan de wijn: ik stond…