Oké, als het een keertje wat meer mag kosten, tussen € 16,- en € 20,- bij de slijter, dan is deze zinfandel gewoon echt geweldig! Aan de ene kant concentratie en rijpheid, met veel bramenfruit, chocola en koffie. Maar aan de andere kant een heel sappige structuur, prettige tannines en hier en daar een vleugje vanille van het eikenhout. Een van de zeer weinige zinfandels waarbij je niet proeft of voelt, dat er maar liefst 14,5% alcohol in zit. En deze verveelt ook helemaal niet, zelfs niet bij het laatste glas.  

Goede wijn hoeft niet duur te zijn, dat bewijst Aldi maar weer eens. Deze Adega de Pegôes (uitspraak: Pegooish) is een prachtig voorbeeld van de rijke en stevige stijl die Portugese wijnen zo populair maakt de laatste jaren. En dat gecombineerd met behoorlijk wat houtopvoeding en mooie rijping op fles… een topper wat mij betreft, vooral voor deze prijs. We hebben in Portugal met veel genoegen kennis gemaakt met dit ‘huis’ (de coöperatie Santa Isidro de Pegôes), en tot onze verrassing dus nu gewoon om de hoek te verkrijgen bij de Duitse prijsvechter. Echt een wijn om alvast voor de kerst in te slaan.

Voor dit geld kun je elke dag een klein feestje bouwen. Deze uitstekende bubbel van de hypermoderne coöperatie MezzaCorona – ja, lach maar even om de naam; konden ze ook niet weten 😉 – is het ‘kleine zusje’ van Rotari, het merk waaronder MezzaCorona topbubbels maakt. Deze mix van chardonnay en pinot blanc is gewoon prima, gezellig en fris, smakelijk en feestelijk. Echt een aanwinst in het gamma van de Jumbo, die ook de andere wijnen van deze sympathieke coöperatie uit Trento (Noord-Italië) voert. Lees hier het verslag van ons bezoekje aldaar.

Wow! Ongelofelijk rijpe en volle tempranillo uit Castilla (La Macha, Midden-Spanje). Dit hadden we echt niet verwacht, wat een kracht, sappigheid en tegenlijk prettige structuur met genoeg zuren en tannines en niet te veel alcohol. Indrukwekkend!

Oei, helaas is dit een voorbeeld van “looks can be deceiving”: om te zien een mooi uitgedoste fles en met een liefelijke naam: dat wordt vast een zeer elegant en verleidelijk glas pinot noir van een gracieuze Parisienne… Nou nee, eerder een lompe slok bitter van een Bulgaarse landarbeider. Wat een misser! De geur geeft al de eerste waarschuwing: branderige tonen. En de smaak past daar volledig bij: hoekig, lomp, rauw en alles behalve elegant. Tussendoor nog een zweem weeïg zoet en de bij overrijpe pinot vaak voorkomende smaak van verbrande remvoeringen. Ik had ’t eigenlijk ook al moeten zien aankomen: een Californische Pinot Noir voor onder de 10 euro…

Ach… helaas niet helemaal wat ik me er van had voorgesteld (ik ken de Cave de Saint Mont en die heeft een redelijke volle stijl van wijnmaken), maar toch niet slecht. Strakke frisse zuren en ook bittertjes van een druivenras (Manseng) dat normaal gesproken wordt ingezet voor dessertwijnen zoals Jurançon of Pacherenc du Vic-Bilh. Een tijd gelden had de Lidl de niet te versmaden halfzoete Héron Manseng met sprankelende zuren en een aangenaam zoetje. De zuren zijn er wel, en ook de fijne diepe smaak van de manseng, maar wat meer zoet zou toch wel prettig zijn geweest. Desalnittemin: als het straks wat warmer wordt buiten… op een terrasje in de…

Zou het een knipoog van porthuis Dow’s zijn naar alle Midnight Porter-bieren die de laatste tijd in groten getale het daglicht zien (of eh… juist géén daglicht maar maneschijn zien)? De naam Midnight Port wekt in elk geval de verwachting van een inktzwarte en dus heftige port. En dat is ‘ie ook! Superdonker en in de neus en smaak een snufje ‘drukinkt’. Verder lekker fruitig, tikje drop en lekker vol en rond. Een aangenaam tussendoortje, perfect gepositioneerd tussen ruby en LBV in, voor een zeer leuke prijs, althans in de aanbieding van dit weekend. Rennen dus, voor ‘ie op is!

Deze Lemberger (lokale naam voor Blaufränkisch) uit Württemberg (Zuid-Duitsland) is sowieso bij de Duitse Lidl te krijgen en duikt soms ook op in de Nederlandse filialen. Lekker fruitig en sappig, klein bittertje en verrassend lange afdronk. Voor ‘even wat anders’… leuk!

Naar deze Amarone – voluit: Amarone della Valpolicella, uit de Veneto – had ik lang uitgekeken. Ik had ‘em eigenlijk voor het Kerstdiner gekocht, maar dat had ‘ie wonderbaarlijk overleefd. Afgelopen week was het zo ver: deze rode wijn van deels ingedroogde druiven en dus véél smaak en ook véél alcohol mocht eindelijk open. En helaas: hij viel behoorlijk tegen. Gelukkig had ik deze uit de aanbieding, voor ongeveer de helft van de prijs, anders had ik me serieus bekocht gevoeld. Niet dat ‘ie slechts is hoor, maar bij lange na niet de kracht en concentratie van de Amarones die ik mocht proeven in o.a. Restaurant Amarone in Rotterdam. Die…