De oorsprong van de Erbaluce, één van de oudste rassen uit Piëmonte, is niet bekend, maar men vermoedt dat het een inheems ras is uit de vochtige dalen aan de voet van de Alpen in het noorden van Torino. Hoewel het ras breed in heel Piëmonte is aangeplant, is de aanplant toch hoofdzakelijk geconcentreerd in die noordelijke regio. Dit ras ontleent zijn naam aan de kleur van de druiven tegen oogsttijd (“erba/alba” = dageraad; “luce” = licht), die in de herfstzon een koper-roze gloed krijgen. De middelgrote bladeren met vijf lobben zijn helgroen en lang, aan de kegelvormige trossen hangen ronde, ambergele middelgrote druiven met een waslaagje. De van nature…

De Bourboulenc is een extreem oud druivenras dat vermoedelijk van oorsprong uit Griekenland komt, waar het ras bekand staat als Asprokondoura. Het is een laat-rijpende druif die wat mager en neutraal overkomt, maar als de Bourboulenc op zijn optimum rijpheid wordt geplukt, dan krijgt men een hoge zuurgraad en fris bouquet van citrusvruchten en bloemen. Op de zonovergoten stenen plateaus van het Mediterrane bekken bereikt de druif een hoge mate van rijpheid en een overeenkomstig hoog alcoholpercentage. De aanplantingen van de Bourboulenc zijn nu vooral geconcentreerd in het zuiden van Frankrijk, in de Languedoc (Corbières en Minervois), en in het zuiden van de Rhône-valei (Tavel, Lirac, Côtes-du-Rhône en Châteauneuf-du-Pape). De…

De Arneis, een van oorsprong Piëmontse druif (Italië) uit het Roero-gebied, heeft een robuuste rank met een potentiëel hoge productie. Op bepaalde punten in de geschiedenis werd deze variëteit ook wel Bianchetta of Nebbiolo Bianco genoemd en werd in het tijdperk voor de invoering van de denominazione de orgine controllata soms gemengd met Nebbiolo om de stevige tannines en de zuurgraad van de beroemde Barolo-wijn te temperen. Nadat de druif begin jaren ’70 bijna was uitgestorven, heeft een klein aantal producenten de Arneis opnieuw leven in geblazen. Zij onderkenden het potentieel van deze druif voor een zuivere cepage-wijn, met name als ze wordt verbouwd op kalkrijke zanderige bodems, die de…

Na de Chardonnay is de Aligoté de tweede druif van de Bourgogne, zowel qua aangeplant oppervlak als qua prestige. In beiden staat de Aligoté nog op aanzienlijk afstand van de Chardonnay. Dientengevolge laat men deze druif vaak achterwege in de fijnere wijngaarden, en komt de Aligoté eigenlijk alleen voor op de toppen en in de dalen van de Côte d’Or, maar niet in de 1er cru- of grand cru-wijngaarden halverwege de hellingen. Deze druif komt het best tot z’n recht in Bouzeron, in het noorden van de Côte Chalonnaise. Vóór de invoering van de AOC-klassificatie in Frankrijk, bestonden veel witte Bourgognes uit een mengsel van Aligoté, Chardonnay, Pinot Blanc en…

De Dolcetto wordt als sinds duizend jaar verbouwd in Monferrato. Oorspronkelijk komt deze soort uit de gebieden Acqui en Alessandria. Hoewel je deze druif tegenwoordig ook buiten Italië tegenkomt, wordt het merendeel toch verbouwd in centraal Piemonte, met uitlopers naar de Alpen en de Appenijnen. De meest bruikbare microklimaten zijn ondergebracht in zeven D.O.C.-gebieden, te weten Acqui, Alba, Asti, Diano D’Alba, Dogliani, Ovada en Langhe Monregalesi. De Dolcetto is zeer gevoelig voor bodemgesteldheid en klimaat. Van de drie Piemontese hoofdsoorten is de Dolcetto als eerste rijp, en wordt meestal twee weken vóór de Barbera en vier weken vóór de Nebbiolo geoogst. Als de condities minder gunstig zijn, dan verliest de…

Dit oude en inmiddels zeldzame ras (vermoedelijke afstamming van de Romeinse Vitis Biturica) uit de Bordeaux was ooit wijds verspreid over de Médoc en de Graves en werd als gelijkwaardig aan de Cabernet Sauvignon beschouwd. Met de komst van de Phylloxera (druifluis) eind 18e eeuw werd de Carmenère echter vrijwel volledig uitgeroeid in de Bordeaux, hoewel gelukkig een paar stokken de plaag zijn ontlopen, doordat men ze naar Chili heeft gebracht en daar bij vergissing als Merlot aanplantte. Het ras in gevoelig voor Coulure (onvolledige vruchtafzetting) en Oïdum (grijze rotting). Daarnaast is de opbrengst per stok laag, rijpen de druiven vrij laat, schommelt de zuurgraad en laat de plant zich…

De Cannaiolo Nero is een inheemse Italiaanse druif die bijna uitsluitend in centraal-Italië, het gebied eronder en Sardinië is aangeplant. Het meest komt deze druif voor in Toscane, waar de Cannaiolo oorspronkelijk als één van de Chianti-druiven werd gebruikt. Nu de wetgeving wat soepeler is, waardoor meer Sangiovese en andere niet-inheemse soorten zoals Cabernet Sauvignon in de blends mogen worden gebruikt, neemt het aandeel Cannaiolo af en is zijn rol als “verzachter” van de soms stevige zuren en tannines van de Sangiovese niet meer zo essentieel. Dit gebeurde ook al bij de Rosso di Montepulciano and Vino Nobile di Montepulciano, waar de Cannaiolo ook in voorkomt. De stokken van de…

De Cabernet Sauvignon dingt mee naar de titel van beste wijndruif ter wereld. Het is dé standaard voor de Bordeaux en Califonië. De Cabernet Sauvignon past zich gemakkelijk aan aan de diverse klimaatomstandigheden en bodemcondities. Zijn sublieme zwartebessen-smaak en tonen van ceder en kruiden maken zijn late rijping en relatief geringe opbrengst ruimschoots goed. De dikke huid van de kleine druiven geeft veel smaak, tannine en een diepe kleur aan de wijn. Als ras kwam de Cabernet Sauvignon in Frankrijk voor het eerst in 1736 voor, toen bekend als de “Vidure”, vanwege de harde houten stam van de rank (“vigne” = wijnstok, “dure” = hard). In 1996 is uit plantgenetisch…

De Cabernet Franc is een inheemse Bordeaux-druif en één van de voorlopers van de Cabernet Sauvignon, die laat 17e eeuw spontaan door kruising is ontstaan. De Cabernet Franc staat in de Bordeaux ook wel bekend als de Bouchet, rijpt iets vroeger dan de Cabernet Sauvignon en heeft ongeveer hetzelfde karakter als de Cabernet Sauvignon, maar iets minder zuren, extracten en tannines. Wanneer de Cabernet Franc wordt gebruikt als mengdruif, dan voegt ‘ie vooral alcohol, smaakstoffen (polyfenolen en/of esthers) en aromatische elegantie toe. Hoewel de Cabernet Franc een belangrijke maar toch niet zeer grote rol speelt in de Bordeaux, waarin vooral de Cabernet Sauvignon en de Merlot domineren, is voor de…

Tot het midden van de 19e eeuw werden de rode wijnen van Montalcino hoofdzakelijk geproduceerd uit de traditionele Toscaanse Sangiovese-druif. In 1842 werd de naam “Brunello” voor het eerst genoemd door priester Vincenzo Chiarini, waarschijnlijk in relatie tot de locale variant van de Sangiovese druif, die vanwege zijn exeptioneel diep paarse kleur “Brunello” of “Prugnolo” werd genoemd. Toendertijd kampten veel producenten in de omgegeving met problematische vinificatie en conservering, hetgeen een apotheker uit Pienza, Clemente Santi, aanzette tot onderzoek naar een oplossing voor deze problemen. Hij slaagde daar in en richtte zelf een wijnhuis op “Il Greppo” genaamd. Zijn kleinzoon zette zijn onderzoek voort en slaagde er in 1870 in…