Sjieke Saint-Joseph in Maastricht

Het blijft me toch elke keer weer even verbazen: een toprestaurant, maar zonder deftig gedoe met tafellinnen, dure couverts of kandelaars, geen gasten in pak of avondjurk die gedempte gesprekken voeren… nee, bij café Sjiek in Maastricht is het een gezellige janboel; altijd heel erg druk, altijd een opgewekte sfeer en vooral: héél erg goed eten, gewoon aan een kroegtafel of aan de bar. En een wijnkaart waarvan je gaat watertanden. Uit de indrukwekkende lijst – die voor de gelegenheid van Oud-en-Nieuw ook nog was aangevuld met prachtige Champagnes – kozen wij voor rood, en wel een Saint-Joseph 2013. Ik twijfelde even, want zou ‘ie wel rijp genoeg zijn na 5 jaar kelderrust. Ik volgde het advies van onze zeer vriendelijke én kundige gastheer, die de Saint-Joseph zekerheidshalve nog even decanteerde. Was niet eens nodig; deze schitterende Syrah zat precies in dat heerlijke schemergebied tussen jeugdig en rijp, waarbij ‘ie al fijne (duidelijke) tertiaire aromas heeft en toch z’n primaire fruit en frisheid heeft weten te behouden. Echt á point dus. En bij deze prachtwijn zochten wij lekkere gerechten uit. De door de gasheer voorgestelde wildpaté was héél fijn en knokte in de mond een leuk potje met de tannines en pepersmaken van de Syrah. Ook mijn moules á l’Escargots konden de Saint-Joseph niet in de touwen dwingen; de filmendheid van de knoflookboter werd ingepakt in een laag fluweel en de ziltige smaak van de mosselen en de zuren van de wijn dansten als prijsvechters om elkaar heen.
Bij de perfect bereide entrecôte met verse sauce Béarnaise vielen wijn en spijs elkaar in de armen en hielden elkaar stevig vast, elk zonder terrein te verliezen.
We trokken de vineuze alleskunner ook nog door naar het dessert, een dame blanche met échte zelfgemaakte chocoladesaus. Hoewel het dessert wel erg zoet en filmend was, liet zelfs hier de Saint-Joseph zich niet uit het veld slaan, en zorgde voor een verfrissend bittertje en een achtergrond van rijp fruit.
Toen wij eenmaal de bodem van de tweede karaf bereikten, was het topdrukte bij Café Sjiek en bedroeg de wachttijd – want reserveren in een café, dat doe je toch niet – anderhalf uur.
Als je hier voor het eerst komt, snap je misschien het concept nog niet helemaal, maar het geheim is als volgt: je komt hier – mede dankzij de uitstekende kennis en ervaring van het personeel – helemaal in je eigen bubbel van gastronomisch plezier en genot, en dan maakt het echt niet uit, dat je op een caféstoel zit een aan ongedekte tafel, of dat achter je half Maastricht staat te popelen om eveneens in de watten te mogen worden gelegd. Wij stapten na bijna drie uur intens genot uit onze bubbel en maakten plaats voor de volgende foodies, die meteen gretig in de wijnkaart doken.
Opnieuw een prachtige avond bij Sjiek!