‘N Rood hert in de Pan

Kroegwijn, da’s niks… en in restaurants, dáár weten ze wel wat wijn is… toch???

Nou, ’t kan verkeren… afgelopen week brachten we een zéér geslaagd bezoek aan Sneek. En ondanks de geruchten over De Tocht en de daarop volgende run op hotels in de Elf Steden wisten wij toch een hotelkamer te bemachtigen in een bijzonder hotel, Nieuw Hanenburg. Dit hotel is onlangs nog door Herman den Blijker c.s. onder handen genomen, en het resultaat mag er zijn. De ontvangst is hartelijk, de inrichting hip en gezellig en de kamers (zelf de ‘basic’) keurig. Maar over het restaurant komen we zo nog even te spreken…

Eerst even over de kroegwijn… Wij bezochten op Marktstraat het nieuwe swingende café Sneeker Pan, waarvan we de eigenaars – laten we ze om privacy-redenen even M. en R. noemen – kennen. Vol trots vroeg M. of ik misschien haar wijnen wilde proeven. Niet minder dan 6 wijnen staan hier op de kaart, wat voor een café al een zeldzaamheid is. Maar de smaak was nog veel verrassender (niet voor M. hoor, want die kent haar wijnen, maar voor een café…):

De start was een heerlijk strakke Chardonnay/Terret uit de Midi, die gemakkelijk voor een Chablis kan doorgaan. De tweede witte was een onmiskenbare Sauvignon blanc, alhoewel deze – misschien door de iets te lage temperatuur – niet zo erg expressief was. De laatste witte was een klasse apart. Menigeen die in de kroeg een Riesling bestelt, verwacht een laffe zoete Moezel, en niet deze prachtige Riesling Classic met mooie zuren en een licht zoetje dat helemaal klopt bij de indrukwekkende concentratie. Toen kwam de rosé… en ik hou niet zo van rosé… Maar deze Cariñena van 100% Grenache vond ik uitstekend. Van de zomer gaan we deze nog even op het terras natesten 😉
De ‘lichtere’ rode was een Merot, die mij met z’n kracht, kruidigheid en complexiteit om de tuin leidde en een “dit is duidelijk Syrah” ontlokte… tja, blijven oefenen met dat blindproeven… Een lesje in bescheidenheid zou Frank Jacobs zeggen… maar goed, terug naar de wijnen… Een uitstekende Merlot dus, wederom uit de Midi. Als toetje volgde een prachtige Malbec/Merlot uit Argentinië. Heerlijk vol, gul en rijp. Duidelijk Nieuwe Wereld, maar geen over-the-top blockbuster. Helemaal goed!
Kijk! Zo kan ‘kroegwijn’ dus ook zijn: met zorg uitgekozen, goed gevariëerd en lekker!

Maar dan terug naar het hotel, samen met M. en R. en natuurlijk mijn eigen Benno, om in het bijbehorende restaurant Het Rood Hert een hapje te eten. Dat eten was dik in orde hoor, en de ambiance van het restaurant ook. Niets op aan te merken. Maar wel op de wijnkennis van de dienstdoende leidinggevende. De voorgerechten waren zodanig, dat eigenlijk alleen een Pinot Noir alle partijen kon helpen aan een fijne wijn-spijs-ervaring. Maar met welke suggestie kwam de betreffende Dienstdoende? Een véél te zware Carmenère (uiteraard Chileens). Een behoorlijke misser, zelfs voor een beginnende Maître. Maar daar bleef het niet bij… Ik vroeg of er een Pinot Noir in het assortiment voorkwam, en zei nog “bijvoorbeeld een Bourgogne”. “Nee meneer, ik heb alleen dit,” aldus de Dienstdoende, die mij in plaats van een wijnkaart een aantal fotolijstjes met wijnen voorlegde. Gelukkig prijkte een buitengewoon lekkere en milde Toscaner in één van de lijstjes, dus het voorgerecht werd toch nog gered.

Maar toen kwam het hoofdgerecht… overwegend wild en stevige vlezen met ditto sauzen. Ik deed een nieuwe poging bij de Dienstdoende: “wat zou u hierbij adviseren?” vroeg ik met enige aarzeling. “Nou meneer, hiervoor heb ik een goede wijn hoor,” aldus Dienstdoende en toont mij een fotolijstje met een Hautes-Côtes de Beaune… Hmmm, niet alleen alwéér een foute wijn-spijskeuze, maar ook een evident gebrek aan wijnkennis bij Dienstdoende. Want het is misschien nog enigszins verteerbaar dat je niet weet, dat ruwweg 95% van alle rode Bourgogne van de eerder gevraagde Pinot Noir is gemaakt, maar dat je daarnaast ook niet weet, dat Hautes-Côtes de Beaune toch écht het hartje van de Bourgogne is, dat is toch wel heel jammer. Gelukkig paste de eerdergenoemde Carmenère uitstekend bij ons overigens lekkere hoofdgerecht.
Het toetje was érg lekker – een grand dessert met mousjes, ijs, scropino’s etc., maar ook hier was het wijn-spijsadvies niet helemaal top. De geadviseerde Moscato d’Asti zou het wel goed doen bij de lichtere moesjes, maar bij de chocolademousse en de stevige crème brûlé gewoon te licht. Gelukkig bevatte de kaart ook een Moscatel d’Oro van Torres, die wel alle zoetigheden aankon.
Kortom: erg lekker gegeten en gedronken, ondanks het ‘advies’ van de Dienstdoende. Misschien dat M. naast dansles ook wijnles kan gaan geven in Sneek 😉