Bel Air met Benno
Niet iedereen heeft het voorrecht om met de gastheer van één van de beste restaurant van Nijmegen te eten, bij dat restaurant zelf. Ikke wel! Dat heeft misschien wat te maken met het feit dat ik tegenwoordig samenwoon met betreffende gastheer!
Eind van de zomer genoten wij van tenminste 12 gangen bij Mangerie Heertjes aan de Ridderstraat in Nijmegen. Normaal gesproken staan er geen 12 gangen op het menu (wel 8, 5, 4 en 3), maar omdat wij het waren ging chefkok en eigenaar Ron van der Kuil ‘even helemaal los’. De ene na de andere lekkernij verdween met veel genoegen onder onze neuzen. Natuurlijk werd één en ander vergezeld van vineuze lekkernijen, maar één daarvan was zo bijzonder, dat ik die graag even in het zonnetje zet.
Het was een Château Bel Air van ongeveer zeven jaar oud, uit de Graves. Het hoofdbestanddeel Sémillon zorgde in deze witte-Bordeaux-op-leeftijd voor een gewelidige boenwas-toon, waardoor ‘ie erg goed aansloot bij de slibtong met een verrukkelijke beurre blanc. Maar ook bij een zeer smeuïg tussendoortje, een probeersel van Ron bestaande uit een langzaam gegaard en geconfijt stukje carbonade, hield de oudere Graves prima stand.
Nog steeds als ik bij Heertjes langs ga, om te eten of om eerder genoemde gastheer naar huis te begeleiden, keert die heerlijke dikke en bijna oxidatieve boenwassmaak van Bel Air terug in mijn gedachte!
Een aanrader dus voor iedereen die net met kerst een fles witte Graves heeft gekregen: een jaartje of 5 in de kelder laten liggen. Wellicht wordt het ook úw wijnmoment…