Ace of Spades met foie gras d’oie

“Ik heb hier een Ace of Spades, zo’n gouden fles… Is dat wat?” klonk de stem van een lieve vriendin door de telefoon. Er rinkelde een ver verwijderd belletje in m’n hoofd, een vage associatie met Russische oligargen en peperdure spulletjes die zelfs niet in het smulpapenverkeer langskomen, waar toch met enige regelmaat een grote Bordeaux, Bourgogne of Champagne wordt ontkurkt. En natuurlijk excusieve ‘play rooms’ voor zogenaamde ‘high rollers’ in het illustere Las Vegas, waar elke schoppenaas een graag geziene gast is.

Het internet bood uitkomst: een zeer excusieve champagne van Armand de Brignac, samengesteld uit premier en grand cru basiswijnen uit alleen de mooiste jaren. Met een gemiddeld prijskaartje van 250 tot 300 euro per fles mikt Armand de Brignac hoger dan beroemde collega’s als Dom Perignon, Cristal en Krug, waar je ‘slechts’ rond de 150 euro voor neertelt. Met enige opwinding meldde ik mijn bevindingen aan betreffende vriendin, die met een niet te verhullen plezier in haar stem meldde: “oh, dan is deze rond de 500, want het is een magnum!” Wow, een magnum zeer exclusieve champagne… Hoe komt ze dáár nou aan, en veel belangrijker: hoe zou die smaken! Tot mijn zeer grote genoegen stelde ze een week later voor, om ‘em met z’n vieren soldaat te maken, met haar vriend en mijn man erbij, om te vieren dat we alle vier druk bezig waren met een nieuw huis en wij al tot een definitieve koop waren gekomen. Tja, daar hoefde ik geen seconde over na te denken. Ik had ooit al eens een Dom Perignon geproefd (die ik in een blindproeverij voor een Blanquette de Limoux hield, tot grote hilariteit van de voltallige zaal mede-vinologen-in-opleiding) en ik was natuurlijk reuze benieuwd, hoe deze high roller zou smaken. Afgelopen weekend was het zover. Rond vijf uur stonden de champagneglazen gepolleerd en fonkelend klaar en als begeleiding hadden we een ‘passend hapje’ bereid: een vers getoast broodje met foie gras d’oie met een snufje fleur de sel… decadent en smakelijk, net als de hoofrolspeler van de avond. Die arriveerde in een prachtige kist van zwart gelakt hout, goud en fluweel, helemaal passend bij de glimmende gouden huid van de fles zelf. Heel voorzichtig liet ik de kurk omhoog komen, hopend dat er niets van dit kostelijke vocht verloren zou gaan als gevolg van een ‘spuiter’, maar natuurlijk gaat het juist dan (een beetje) mis. De eerste guts bubbels miste het gereed staande glaswerk, maar al snel vloeide het vloeibare goud in onze flutes. De kleur van de wijn zelf is goudgeel, de mousse bij het inschenken heftig en ruw, maar verandert in het glas naar elegante strengen kleine belletjes. De geur bestaat in eerste instantie vooral uit vanille en andere hout- en rijpingstonen, naast een mooie volle geur van gist en brochette. Later komen daar citrustonen bij, vooral rijpe mandarijn. De smaak en textuur doen sterk denken aan Dom Perignon en andere langgerijpte champages die ik heb mogen proeven. De foie gras gaat qua complexiteit, rijpheid en filmendheid bijzonder goed bij deze volle en gulle champagne. Het werd een feest van exclusieve, complexe en uitgesproken smaken, een lust voor tong, neus, oog en alle andere hulpmiddelen die we nog konden aanwenden om dit culinaire geweld ten volste te ervaren. Uiteraard hebben we tussen ons vieren zeer uitgebreid besproken, hoe we de champagne vonden, en of ‘ie naar ons idee de ‘absolute top’ is. Maar op dat punt moesten we twee dingen toegeven: 1) zonder al te veel referentiemateriaal (zelfs voor mijn man met 25 jaar horecaervaring en ondergetekende met 15 jaar wijnopleiding en -ervaring) is het moeilijk oordelen over deze kennelijke uitschieter, en 2) de zintuigen kennen een bepaald maximum aan belasting en onderscheidend vermogen, en dat maximum bereikten wij eigenlijk best snel. Dus wat is nu ons oordeel? Wel: het is een geweldige champagne in een zeer fraaie verpakking. Maar, zo concludeerder wij: die verpakking kost minstens een euro of vijftig of misschien wel honderd (later leerde ik, dat het gouden metaal op de kist ook echt goud is of in elk geval zwaar verguld) en dus komt de inhoud qua prijs dus weer redelijk dichtbij de Dommetjes en Cristalletjes. En ook de smaak is – voor zover wij als niet-oligargen konden beoordelen – redelijk dicht bij die van de toppers van Roederer en Moët. Dus het slotwoord: bijzonder, zowel qua uiterlijk als qua smaak, en als we nog eens de kans krijgen om er eentje soldaat te maken, dan zullen we dat zeker doen, maar voorlopig ‘blijven’ we nog even bij de Dom Perignon 😉